Ik ben Kira, 28 jaar en ik ben opgevoed zonder het geloof. Mede hierdoor heb ik dus een totaal ander leven geleid. Voorbeelden zijn criminaliteit en verslaving. Echter zijn wij: mijn gezin, mijn ouders, mijn broers en ik tot geloof gekomen zo’n acht jaar geleden. Wauw! Zes jaar geleden liep de relatie die ik toen had niet zo fijn meer. Mijn ex kwam uit een moslim familie en hij ging stiekem mee naar de kerk. Helaas werkte het niet. Ik was een pas gelovige met littekens die nog veel fouten maakte. Echter toen we na drie jaar net uit elkaar waren, kwam ik erachter dat ik zwanger was, al twaalf weken!
Ik stortte direct in want wat moest ik doen? Ik kon alleen maar huilen en schreeuwen. We hadden eindelijk een punt achter onze relatie gezet en ik had mijn leven daarna weer een beetje opgepakt na alle ellende die ik had mee gemaakt. Ik besloot na een paar dagen mijn ex op te bellen en met hem af te spreken. Dan kon ik het uitleggen, wat een angst en eenzaamheid ik voelde.
Op het moment dat ik hem vertelde dat ik zwanger was reageerde hij geschokt maar heel vriendelijk, ook vertelde hij me te helpen. We hielden een aantal dagen contact, maar ik mocht niets tegen mijn ouders vertellen. Ondanks dat we wat contact hadden voelde ik mij nog steeds ontzettend eenzaam. Ondanks dat mijn ex duidelijk was dat ik voor een abortuspil moest gaan, besloot ik het tegen mijn moeder te vertellen. Dat was erg moeilijk maar gelukkig stond zij achter me. Zij vertelde het aan mijn vader, want daar was ik op dat moment het meest bang voor. Want wat zullen ze thuis en in de kerk van mij denken? Hoe zullen ze reageren? Gevoelens van schaamte, verdriet, angst en paniek overspoelde mij.
Gelukkig stonden mijn ouders achter mij, ik vertelde ze dat wij het niet wilde. Ik had mijn gevoel compleet uitgezet, want wie kan er alleen een kind opvoeden? Ik had net een nieuwe baan, een eigen huisje (waar geen inwonende kinderen mochten wonen) en een prachtig mooie hond. Mijn ouders gaven aan dat het mijn eigen keus was. Ze benadrukte wel dat abortus een pittige keuze is en dat God dat liever niet heeft.
Van de voorganger en zijn vrouw uit de kerk had ik allerlei boekjes gekregen over abortus en ervaringsverhalen. Die boekjes waren heftig. Maar ik dacht bij mezelf: ‘God wil toch ook niet dat ik ongelukkig wordt?’ En mijn ex drong nog extra bij me aan voor abortus. De pil kon al niet meer omdat ik meer dan twaalf weken zwanger was. We kwamen hier bij de eerste echo achter. Ik zag de baby in mijn buik maar ik had mijn gevoelens compleet uitgezet en ook dacht ik niet aan God.
Ik maakte een afspraak bij de abortuskliniek. Hoe dubbel dit ook voelde, dit was de beste uitweg. De afspraak stond gelukkig. Mijn ex deed ineens weer heel aardig tegen me. Hij zei: “joh het is net als een lopende band, je staat zo weer buiten!’ Een aantal dagen later moest ik naar de verloskundige om mijn bloeddruk en dergelijke te laten meten en om te vertellen dat de afspraak voor een abortus stond. Ik reed in mijn eentje naar de verloskundige toe. Ik begon te schreeuwen tot God en riep het uit: “Heer haal het bij mij weg, ik kan het niet, ik wil het niet!” Het was pure wanhoop! Terwijl ik dit type staan de tranen in mijn ogen. Ik was zo bang, bang voor de abortus, bang voor de kerk, bang voor andere mensen, bang voor veroordeling maar ook bang voor mijn toekomst.
Zo kom ik aan bij de verloskundige. Na alle onderzoekjes vraagt ze of ik nog even wil kijken naar de echo. Ik dacht: nou ja, waarom niet, het gaat toch weg en ik voel toch niets? Ze maakte een echo bij mij en wat zag ik? Ik brak, hoe weinig ik in deze weken met God bezig was, zo veel liefde gaf Hij op dat moment in mijn hart. Ik kreeg psalm 139 in mijn hoofd en zag een ontzettend klein en nietig mensje dansen, het leek wel alsof ze zwaaide. Ik heb gezwegen over de afspraak bij de abortuskliniek. Ik reed naar huis met de tranen in mijn ogen. Thuis ben ik psalm 139 gaan lezen. Daar las ik de woorden: ‘Ik vormde je in de moederschoot, Ik kende je voordat je geboren was’. Een moederschoot behoort veilig te zijn dacht ik. Angst, paniek, en onmacht bezette mij. Wie ben ik om een leven te nemen?! Ik besloot om de abortusafspraak af te zeggen. Wat een opluchting was dat! En dit vertelde ik aan mijn ouders en broers. Zij waren blij en trots, ondanks de situatie die zo ellendig was. Ook vertelde ik het aan mijn ex, maar hij sloeg volledig om. Hij begon met dreigen, en bood mij duizenden euro’s als ik het kind alsnog weg zou laten halen. Ook zijn ouders en neef zetten mij onder druk. Woorden als: ‘je beland in de goot’ en ‘hoe kan jij een kind opvoeden, je bent zelf nog een kind’. Ook zeiden ze tegen mij dat ze hem later zouden komen halen. Ze spraken altijd over ‘hem’, als of de baby een jongen zou zijn? Ondanks alle dreigementen en nare momenten heb ik geen moment meer getwijfeld. Ondanks dat ik dacht dat ik het niet alleen zou redden kreeg ik de kracht om voor mijn kindje te gaan.
Helaas werd ik vlak daarna ontslagen omdat ik zwanger was. Dit gaven ze uiteraard niet aan als reden. Ik ben toen via uitzendbureaus gaan werken. Eerst ben ik samen met mijn moeder op het land aardappelen gaan rapen. Ik moest tóch mijn huur betalen. Een bijstandsuitkering wilde ik niet, dat was voor mensen die het echt nodig hadden… Het werd toch te zwaar. Ik kwam terecht in een fabriek maar de lijmlucht maakte mij erg misselijk. Uiteindelijk heb ik na aandringen van de verloskundige toch een bijstandsuitkering aangevraagd. Dat duurde acht weken. Ik vertelde aan niemand hoe zwaar ik het had. Ik at bijna alleen maar rijst om zo zuinig mogelijk te kunnen leven en rond te kunnen komen. Toen ik negenentwintig weken zwanger was had ik eindelijk geen last meer van mijn ex en zijn familie. Zij lieten mij met rust en ik kon eindelijk van mijn zwangerschap gaan genieten. Meisjes zijn in de moslim cultuur geen naamdragers, waarschijnlijk dat mijn ex en zijn familie ons daarom met rust lieten.
Het tegenovergestelde bleek waar te zijn. Ik kreeg weeën, en een vriendin uit de kerk bracht mij naar het ziekenhuis. Toch mocht ik weer naar huis. Precies de week daarna kreeg ik weer weeën. Ik kreeg nog weeënremmers, maar voordat ik het in de gaten had was ik al aan het bevallen. Ook dit ging niet zo gemakkelijk. Het was veel te vroeg en ze moesten mijn kindje gaan halen omdat de hartslag wegviel in mijn buik. Ineens stonden er vijf artsen rond mijn bed. Haar hartslag was volledig weg. De navelstreng bleek drie keer rond haar nekje te zitten. Mijn DOCHTER kwam op mijn buik te liggen, helemaal blauw en zonder huiltje. Ze was gestorven, althans zo leek het. De artsen hebben haar op de kamer nog geprobeerd te reanimeren maar helaas. De artsen namen haar mee naar een reanimatiekamer.
Mijn vader en broer vielen op de gang op hun knieën en baden. Mijn moeder en ik baden op de kamer. Enkele minuten later kreeg ik een foto van een prachtig meisje aan de beademing mét kleur!
Ik was God zo dankbaar. Vasthouden mocht ik haar nog niet. De volgende ochtend kwamen ze haar met spoed halen en moest ze naar Rotterdam, naar het Sophia kinderziekenhuis. Ze had hersenbloedingen, het arme kleine meisje lag op de IC aan toeters en bellen. Elke dag was een rollercoaster. In mij kwamen vragen op: Waarom gebeurde dit? Ik had toch de juiste keuze gemaakt, of niet? Elke dag vertelden de artsen dat ze het waarschijnlijk niet zou gaan halen en dat de kans bestond dat ze zwaar gehandicapt zou zijn. Al die tijd ben ik zo bang geweest of ik wel van haar kon houden.
Nu zijn we vijfeneenhalf jaar verder en schrijf ik dit voor jullie met een prachtige gezonde meid naast mij aan tafel. Ze mankeert niets en is vol van God. Onze liefde voor elkaar gaat zo intens diep! Ze heeft geen vader (niet in beeld), dat is erg lastig. Hoe ouder ze wordt, hoe lastiger het misschien gaat worden. Maar ze heeft wel het leven en daar zie ik haar elke dag van genieten. En dat laat mij stralen!
We hebben een nieuwe woning, al moeten we helaas weer wel verhuizen. Echter door dit alles weet ik, dat ondanks alle beproevingen, moeilijkheden, stormen en woorden, dat God ons altijd vasthoudt. Hij gaat voor ons uit, ook als we dat even niet ervaren of voelen. Mijn dochter is een prachtig geschenk en een levende getuigenis van Gods genade aan ons.
Ik besef nu dat ik aan vrouwen die een abortus willen doen graag wil vertellen om het niet te doen, al lijkt de toekomst nog zo moeilijk! Wanneer ik een abortus zou hebben gedaan zou ik mijzelf dat nooit kunnen vergeven. Als ik nu in de ogen van mijn dochter kijk, dan denk ik nog wel eens terug. Wat als…Dan zou ik je niet gehad hebben.
Er is altijd een andere weg en hulp! Een baby in je buik is iets wonderlijks, zelfs als het niet gewenst is of als je het niet kunt of niet ziet zitten. Ja, het is niet makkelijk, het is zwaar. Tegelijkertijd is het zo vreugdevol. Een kind in je buik is een kind. Al vanaf de eerste dag is het een nieuw leven, een kind. Vanaf de eerste dag verander jij, je lichaam, je geest en de wereld om je heen. Vergeet nooit, je bent niet alleen!
Liefs Kira
