Thuis was geen fijne plek, ze wisselende relaties, belandde in prostitutie en liet vier keer een abortus plegen. Na de laatste abortus krijgt ze in de kliniek een appje van een vriendin dat haar leven totaal zal veranderen.
Op mijn zeventiende was ik smoorverliefd. Deze jongen moest en zou mijn man worden. Tom kwam uit een welvarend en fijn gezin, mijn ouders waren gescheiden en er was veel ruzie thuis. Zijn ouders waren het niet eens met onze relatie. Vrij snel raakte ik zwanger. Ik zat nog op school, mijn vader stond er alleen voor met drie, niet echt makkelijke, kinderen. Tom vond een kind geen goed idee en zei dat abortus de oplossing was.
Een paar dagen later bracht hij mij naar de abortuskliniek. De mensen daar waren kil en onvriendelijk. Een mevrouw nam me mee om bloed te prikken en een echo te maken. Ze draaide het schermpje weg, praatte niet met me. Ik kreeg een mapje mee en moest naar een zaal waar een soort tuinstoelen stonden. Al snel was ik aan de beurt. Ik ging liggen in de stoel en mijn benen werden in beugels vastgezet. Ik was echt angstig. De prikken waren heel erg pijnlijk en ik schreeuwde het uit. Ze pakten me aan alle kanten vast, de pijn was zo intens dat ik niks meer hoorde van wat ze allemaal zeiden. Na een paar minuten lieten ze me los, de apparaten maakten geen geluid meer. Mijn kindje was weggezogen, de deur naar mijn hart was ook weg en bitterheid nam bezit van me.
De uren erna kreeg ik niks meer mee. ‘Dat duurde lang’, was het eerste wat Tom tegen me zei in de auto. Toch trouwde ik anderhalf jaar later met deze jongen. Op mijn 21ste werd onze zoon geboren. Ik vertelde niemand over mijn grote verdriet, ik moest nu een happy mama zijn. Dat lukte niet echt. Vier maanden later ben ik gescheiden.
Gebroken en kapot was ik en ging in de overlevingsstand. Mijn ex had schulden gemaakt. Ik kreeg wel het huis toegewezen, moest voor mijn kind zorgen, financiële problemen oplossen en schulden wegwerken. Ik verzoop bijna in de ellende en maakte verkeerde keuzes door te gaan werken in de horeca en de prostitutie. Het was vreselijk. De anticonceptie werkte niet en weer ging ik naar de abortuskliniek. Alles kwam terug van de vorige keer. Ze waren deze keer aardiger en vroegen na afloop hoe het met me ging. Wat zeg je dan? “Wel goed, blij dat ik niet meer zwanger ben…’ Letterlijk en figuurlijk leeggezogen kwam ik thuis. Zonder dat ik het besefte, stopte ik ook deze ervaring heel ver weg. Deksel er op en door.
Inmiddels was er man in mijn leven gekomen waar ik uiteindelijk mee trouwde. We kregen een prachtige dochter. Daarna raakte ik weer in verwachting en mijn man wilde de baby niet. Hij zou nooit zoveel van een tweede kind kunnen houden als van de eerste, dus ik moest maar abortus doen. Het was de zoveelste klap en ik verhardde steeds meer. Zelfs de liefde voor mijn kinderen duwde ik weg. Het heeft me veel gekost om alsnog een goede moeder te worden en ook hierin faalde ik. De leegte in mij probeerde ik te vullen door relaties met verkeerde mannen.
Uiteindelijk brak een langere periode met meer rust aan. Mijn dochter was 13, gek op paarden en ze bleek een getalenteerde ruiter. Elke dag gingen we naar de stal waar haar pony stond. Het was inmiddels coronatijd en zo kwamen wij de lockdowns door. In de avonden sportte ik veel. Ik zat goed in m’n vel en we hadden het goed samen. Op dat moment kwam een oude relatie terug in mijn leven. Een wat oudere man met wie het fijn was geweest. Alleen is maar alleen en samen is altijd leuker.
Na een tijdje voelde ik me niet meer zo fit. Sporten ging minder lekker en ik kreeg last van bloedingen. Op een gegeven moment besloot ik toch maar eens naar de dokter te gaan. Door al die regels rond corona had ik daar helemaal geen zin in, maar ja. Er was iets in mij dat zei dat ik een zwangerschapstest moest halen. Ik was al 44 het zou toch niet? Wel dus. Hoe dan, met al die bloedingen?! Mijn wereld stond stil, de grond onder mijn voeten verdween.
Weer was abortus de enige optie. In de kliniek leek het alsof mijn lijf op hol sloeg, mijn hart deed zeer. Een stagiaire deed de echo en ze hoorde de angst in mijn vraag hoe lang ik al zwanger was en hoe dat dan zat met die bloeidingen. Ze draaide het scherm weg en zei dat ze wat dingen ging bekijken. Ik bleek al 18 tot 19 weken zwanger te zijn, terwijl ik zelf aan negen weken dacht. En ik had niks gevoeld, hoe kon dat nou? Ik moest ontzettend huilen. Mijn status werd gewijzigd, het zou nu een ander soort ingreep worden. Hoe anders, dat werd niet verteld. ‘Of wil je het toch houden’, vroegen ze. ‘Je hebt nog een week bedenktijd alleen weten we niet zeker of je dan nog geholpen kunt worden in verband met de lockdown en maatregelen.’
Huilend ben ik de OK op gegaan, huilend kwam ik er weer af. Ik lag op bed naar buiten te kijken en een intens verdriet wat ik nog nooit eerder had gevoeld kwam in me op. Mijn telefoon ging af en ik kreeg een app van een oude vriendin. Nu even niet dacht ik nog. Rous ik moet je spreken, appte ze.
Een paar weken later zat ik met haar en haar gezin in de kerk. Ik leerde God kennen, voelde Zijn warmte en liefde en elke week werd ik dieper geraakt. Er kwam een einde aan mijn relatie, mede doordat er geen ruimte was om het verlies een plek te geven. Stukje voor stukje kwam God dieper in mijn leven. Op een gegeven moment zat ik tijdens de dienst op mijn knieën vooraan in de kerk en Jezus liet mij een beeld zien van Hem met vier kinderen die Hij droeg op zijn nek, in zijn armen en aan zijn hand vasthad. Dat beeld heelde zoveel in mij. Hij aaide mijn hoofd en heelde mijn hart.
Jezus zei: ‘Laat de kinderen naar mij toe komen en houd ze niet tegen. Want het koninkrijk van God is voor mensen die zijn zoals zij.” Mijn vier kinderen hadden geen keuze, Jezus heeft ze bij zich genomen. Doet het pijn, zeker! Had ik anders gewild, ja, alleen wist ik toen niet hoe. Nu weet ik dat er mensen zijn die willen helpen.
Mijn leven is zo verrijkt met God, er is rust in mij, maar ook in mijn thuissituatie. Ik ben nog steeds alleen, met mijn dochter samen, maar dat vind ik niet erg. God is met mij en bouwt mij elke dag meer en meer op. Veel dingen heb ik geskipt uit mijn leven en dat doet me goed. Mijn gebed is dat mijn verhaal anderen helpt. Je kunt altijd een andere afslag nemen. Elk leven is waardevol en gepland door onze Schepper. We weten dat God alles ten goede zal gebruiken voor de mensen die van Hem houden en die Hij volgens zijn plan geroepen heeft. Dat is een belofte en daar houd ik me aan vast.
Rouscha,
Via vereniging Kies Leven
