Ik moest kiezen voor mijn kindje of voor mijn relatie

Voor de deur van het abortuscentrum sprak een waakster mij aan…

De positieve zwangerschapstest in mijn handen overviel me. Er gingen zo ontzettend veel gedachten en emoties door mij heen. Het ideale toekomstbeeld dat ik voor ogen had, stortte van het ene op het andere moment als een kaartenhuis in elkaar. Wat nu? Wat nu, was de gedachte die voortdurend door mijn hoofd heen ging. Het besef dat ik zwanger was drong nog niet eens direct tot mij door. Wel dat het voor mij één groot vraagteken was welke gevolgen dit allemaal zou gaan hebben voor de toekomst en hoe dit mijn leven zou gaan veranderen.

Ik was 19 jaar, volgde een studie en daarnaast had ik een relatie. Een zwangerschap paste niet in het plaatje en kwam dan ook totaal onverwachts. Daarna kwam het moment dat ik aan mijn, inmiddels ex-vriend, moest vertellen dat ik zwanger was. Ik was bang, omdat ik al aanvoelde wat zijn reactie zou zijn op dit nieuws. Onder andere vanwege onze verschillende geloofsovertuigingen en daarmee ook onze visie over abortus. Hij was niet gelovig, ik wel. Ik wist diep vanbinnen al dat hij waarschijnlijk geen andere optie zou zien dan een abortus. Dit klopte. Hij stelde mij voor een, in mijn ogen, onmogelijke keuze. Ik moest kiezen voor mijn kindje of voor mijn relatie. Één van de twee zou ik gegarandeerd verliezen, maar ik wilde ze het liefst beide behouden.

Wel of geen leven
Het verschil was dat ik het zag als een leven waarover ik moest beslissen. Zeker na de echo, waarop een kloppend hartje te zien was. Toen besefte ik pas echt dat ik zwanger was. Dat ik een kindje bij mij droeg. Dat er een leven in mij groeide. Hoe anders bij hem. Voor hem was het niets meer dan een klompje cellen. Het stelde niks voor. Hij bleef dan ook bij zijn standpunt: abortus. Toen voor mij pijnlijk duidelijk werd dat hij mij helaas niet steunde in beide keuzes, wist ik dat samen met hem een gezin vormen, geen werkelijkheid zou worden. Dit vond ik lastig, omdat ik zelf uit een gebroken gezin kom. Ik heb een moeilijke jeugd gehad, waarin ik niet altijd heb ervaren dat mijn vader er voor mij was en ook lange tijd geen contact met hem had. Dat was voor mij als kind een gemis. Ik gunde mijn kindje zo graag anders. Ik wilde mijn kindje een liefdevol gezin bieden waarin zowel haar vader en moeder er voor haar zouden zijn. Het idee dat zij zou opgroeien met alleen mij als ouder, maakte mij op een bepaalde manier onzeker. Mijn twijfels namen toe. Mede door mijn verleden, maar versterkt door wat hij allemaal tegen mij zei. Ik begon mijzelf af te vragen of hij gelijk had. Kon ik dit kindje inderdaad geen toekomst geven? Was ik er inderdaad nog niet aan toe om de verantwoordelijkheid te dragen voor een kindje? Was het inderdaad niet beter om de zwangerschap te beëindigen? Ik was radeloos en in totale paniek.

Wat daar achter zat, zal ik proberen uit te leggen. Als je van iemand houdt, is het laatste wat je wilt diegene kwijt raken. Zo hield ik ook van hem. Pas later zag ik in dat deze reactie niet getuigde van liefde. Als je oprecht van iemand houdt dan steun je de ander in de keuze (s) die hij of zij maakt. Dan laat je die persoon niet zomaar in de steek, maar je steunt elkaar in goede en in slechte tijden. Stel voor, diezelfde persoon waar je van houdt dreigt zijn of haar leven op het spel te zetten, afhankelijk van een keuze die door jou gemaakt moet worden. Dan voel jij je daar toch op een bepaalde manier verantwoordelijk voor. Dat zoiets daadwerkelijk gebeurt wil je voorkomen, op welke manier dan ook. Tenminste, zo voelde ik mij hierbij. Ik besefte pas later dat dit niet mijn verantwoordelijkheid was. Dat was iets wat ik los mocht laten. Op dat moment lukte mij dit niet. Het zorgde bij mij voor angst. Angst waarnaar je soms ook gaat handelen, net als wat ik deed.

Eerste gesprek abortuskliniek
Ik besloot een afspraak te maken bij een abortuskliniek. Er volgde een gesprek, samen met hem. Ze hoorden ons beiden aan. Vervolgens werd ik weer naar huis gestuurd, om verder na te denken over mijn keuze, wat verplicht is gezien de, toen nog geldende, wettelijke bedenktijd. Ook kregen wij nog een extra gesprek met een maatschappelijk werker aangeboden, waarin de voors – en tegens werden belicht. Onze relatie hing hier namelijk vanaf, waardoor ik zo ontzettend veel druk op mij voelde liggen. Van hem, maar ook van zijn ouders, die hetzelfde standpunt aannamen. Ik wist dat de uiteindelijke keuze volledig bij mij lag, maar toch voelde dat niet helemaal zo. In de dagen van de bedenktijd werden de twijfels niet minder, ze namen juist alleen maar meer toe. Dit werd ook opgemerkt tijdens het tweede gesprek met een medewerker van de abortuskliniek. Ik kon dit niet. De angst overheerste dat ik, wanneer ik de abortus zou ondergaan, de rest van mijn leven met spijt zou leven. Het gevoel dat ik het leven van mijn kindje zelf zou beëindigen raakte mij steeds meer. Het besluit werd dan ook genomen om de abortus niet uit te voeren en terecht, want ik stond niet volledig achter mijn keuze. Nog langer nadenken voelde enerzijds als uitstel van executie, want ik was mij er maar al te goed van bewust dat ik nog steeds afscheid moest gaan nemen van het kindje of van mijn relatie. Het waren één van de zwaarste weken uit mijn leven. Mijn relatie hing in die periode aan een zijden draadje. Wat had ik op dat moment graag weg willen vluchten van de situatie, maar dat kon niet. Daarentegen kon hij er wel voor kiezen om weg te vluchten van mij. Maar ik moest hoe dan ook een keuze maken. Een positie waarin ik nooit terecht had willen komen. In de tussentijd probeerde hij mij nog steeds te overtuigen, dat abortus de beste keuze was. Voor hem, maar ook voor mij.

Druk van mijn partner
Hij vertelde mij dat hij het mentaal niet aan kon dat hij vader zou worden, dat hij niet kon leven met het idee dat er een kindje van hem zou rondlopen. Toen hij merkte dat ik enigszins durfde uit te spreken dat ik het kindje toch wilde houden en daar voor mijzelf meer zekerheid over kreeg, dreigde hij een einde te maken aan zijn leven. Ik was zo ontzettend bang dat dit daadwerkelijk een gevolg zou worden van mijn keuze. Ik voelde mij schuldig naar hem toe en de keuze om het kindje te houden, voelde zelfs bijna egoïstisch. Tegelijkertijd probeerde ik mij te verplaatsen in hem en ik begreep dat het voor hem ook een hele moeilijke situatie moest zijn. Hij beleefde alles weer vanuit een ander perspectief. Het gevoel van machteloosheid waar hij mee worstelde, omdat de keuze niet bij hem, maar bij mij lag. Het benauwende gevoel voor hem, dat als ik eenmaal een definitieve beslissing gemaakt had, hij daar niets meer aan zou kunnen veranderen. Hij deed er dan ook alles aan om mij over te halen tot het maken van de, voor hem juiste keuze. Zo beloofde hij mij dat als ik voor een abortus zou kiezen, hij voor altijd bij mij zou blijven en zijn uiterste best zou doen om mij gelukkig te maken. Als ik toch besloot om de zwangerschap voort te zetten, dan wilde hij niets meer met mij of het kindje te maken hebben en zou hij het contact verbreken. Achteraf was dit emotionele manipulatie en absoluut geen liefde. Het voelde alsof ik stukje bij beetje een deel van mijzelf kwijt raakte en ik voelde mij steeds meer afhankelijk van hem. Opnieuw besloot ik een afspraak te maken bij de abortuskliniek. De reden hiervoor was denk ik vooral vanuit de wetenschap dat als ik het niet zou doen, dit betekende dat ik de, in mijn ogen, liefde van mijn leven kwijt zou raken. Dat was wat ik absoluut niet wilde, naast dat ik zijn leven zou ruïneren en dat kon ik hem toch niet aandoen? Tenminste, dat is hoe ik mij er op dat moment bij voelde en wat ik toen dacht.

Ontmoeting met een waker voor de deur
Op de dag van de abortusafspraak ging ik daar alleen naartoe. Ik zag er als een berg tegenop. Ik voelde mij een emotioneel wrak. Continu ervaarde ik een tweestrijd in mijn hoofd. Wel, niet, niet, wel. Vlak voordat ik bij de ingang van de abortuskliniek aangekomen was, werd ik aangesproken door een vrijwilliger van Kies Leven. Ze vertelde mij dat zij al onderweg terug naar huis was, maar dat zij een ingeving kreeg dat zij terug moest gaan, omdat er nog iemand zou komen. Ik was die persoon, dat wist ik zeker. Na een gesprek met haar, veranderden al mijn twijfels in zekerheid. Ik wilde kiezen voor mijn kindje, voor dit leven. Dit was een bevestiging van wat ik eigenlijk al die tijd voor mijzelf al wist. Diep vanbinnen had ik al veel eerder mijn keuze gemaakt, maar het voelde alsof ik die keuze niet kon of mocht maken. Ik kon het niet door de invloed van anderen, waardoor ik het niet mocht van mezelf. Om die reden voelde die dag voor mij als een redding en ik denk nog vaak ‘wat als zij daar niet had gestaan, op dat moment?’ Dat was zo bijzonder. Ik geloof dat dit zo heeft moeten zijn.

De keuze
Ik voelde mij sterk genoeg om vanaf dat moment vast te kunnen houden aan mijn keuze, ondanks dat dit mijn relatie kostte. Want mijn kindje houden, betekende mijn relatie loslaten. Ik kreeg de hoop en het vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen, dat er voldoende hulp te krijgen was, mocht ik dat nodig hebben. Het waren onrustige maanden die volgden. Naast mijn zwangerschap had ik ook nog mijn relatiebreuk te verwerken, waardoor ik helaas niet bewust heb kunnen genieten van mijn zwangerschap. Gelukkig kreeg ik, nadat ik mijn zwangerschap kenbaar had gemaakt in mijn nabije omgeving, heel veel steun van familie, vrienden en andere mensen om mij heen. Dat is zo waardevol voor mij geweest, zonder hen zou ik niet zijn waar ik nu ben. Ondanks dat ik mij tijdens de zwangerschap wel vaak eenzaam heb gevoeld, stond ik er nooit echt alleen voor. Een paar maanden later ben ik bevallen van een prachtige, gezonde dochter waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds zó onwijs dankbaar voor ben.

Onvoorwaardelijke liefde
Achteraf heeft deze situatie mij doen realiseren dat je nooit zo’n ingrijpende keuze moet maken voor een partner, maar echt alleen voor jezelf. Het is jouw leven, jouw toekomst en de toekomst van jouw kindje en niet die van anderen. Je bent er namelijk nooit zeker van of iemand voor de rest van het leven bij jou blijft, maar jij zult wel de rest van jouw leven moeten kunnen leven met de keuze(s) die je maakt. Laat je daarin nooit leiden door iemand anders en twijfel niet aan jezelf, maar probeer in jouw kracht te blijven staan. Geloof mij, er is hoop, en hoop doet leven! Toen mijn dochtertje geboren werd, heeft zij mij laten voelen wat onvoorwaardelijke liefde is, liefde die andere mensen jou niet altijd kunnen geven. Zo heeft zij mij ook laten beseffen dat het zo ontzettend belangrijk is om je eigen hart en gevoel te volgen, want als ik dat niet gedaan had, dan was zij er nu niet geweest.

Dit artikel is ook gepubliceerd op CVandaag