De meest verschrikkelijke keuze die ik heb gemaakt: mijn abortus. Wat was dat een vreselijke ervaring. Ik sprak vrouwen in de wachtkamer die er zo makkelijk over dachten. “Dit is mijn 3e keer” en “wel makkelijk hoor dat dit kan”, ik zat echt met open mond, en vol afgrijzen te luisteren naar hun redenen. Ik prevelde de zin na: “zo makkelijk dat dit kan?” Wat zeg je nou eigenlijk dom mens, je haalt een kindje weg, van vlees en bloed! Ik moet mijn kindje opgeven wat ik helemaal niet wil, en jij zegt: “wel makkelijk!” Ik had het liefst weg willen rennen met het ongeboren leven in mijn buik. Het komt wel groot, het lukt me wel, ik kan dit. Maar ik bleef zitten, als versteend. IK was dat domme mens!
Eenmaal in de behandelstoel hoorde ik de vrouw wel praten, maar ik luisterde niet. Mijn hart huilde, ik dacht dat ik gek werd van verdriet. Ik had zo’n blauw operatieschort aan, en ik dacht ik ren weg, kan mij het schelen. In de verte hoorde ik een stem. „Hallo mevrouw, wilt u een complete verdoving?” vroeg ze, maar dat weigerde ik: ik wilde niet laf mijn kindje laten weghalen, en er dan niks van merken.
Tot op het allerlaatste moment heb ik gedacht: waar ben je mee bezig, loop gewoon weg. Maar dat kon niet meer. Sterker nog: de medewerkster gaf aan dat ze achterliepen op schema en dat ik een beetje mee moest werken. Op een gegeven moment lag ik te spartelen in de stoel en schreeuwde ik: „Ik wil het niet, het is míjn kindje. Twee medewerksters moesten me aan beide kanten stevig vasthouden en een derde ging met een zuigend apparaat aan de slag. „Lig nou stil, het is maar een klompje cellen”, zeiden ze. Toen ze het slangetje naar binnen bracht, voelde ik een scherpe pijn. Dát moment, waarop je voelt dat de slang naar binnen gaat en jouw kindje wegzuigt, dat vergeet ik nooit meer. In twee seconden was het leven weg.” Ik dacht ik dat ik mijn bewustzijn zou verliezen. Het gevoel wat ik toen had, en het besef wat ik deed maakte me kotsmisselijk. Ik haatte mezelf vanuit de grond van mijn hart. Wat ik had gedaan, heb ik mezelf nooit kunnen vergeven. 20 jaar lang heb ik mijn pijn en verdriet als een loodzware last meegezeuld. Er ging geen dag voorbij dat ik er niet aan dacht. Ik kon mezelf niet vergeven. Dat heeft Jezus voor mij gedaan.
3 jaar geleden, in 2020 op het diepste punt van mijn leven, schreeuwde ik het uit. En daar was mijn redder en verlosser. De liefde waar ik zo lang naar op zoek was, voelde ik zo mijn lichaam instromen. Ik kon mijn verleden afsluiten, en een nieuw leven beginnen aan Zijn hand.
Had ik toen maar geweten dat Kies Leven bestond, of waren er maar vrouwen die voor de kliniek stonden of mensen die voor mij en mijn kindje wilde bidden. En had ik maar geweten dat Kies Leven er ook na mijn abortus voor me was. Dat er mensen zijn die me begrijpen en me niet veroordelen.
Hoe mooi is het dat Jezus al mijn schaamte en pijn heeft weggenomen, en ik nu een luisterend oor voor iemand mag zijn. Dat ik mag bidden voor een moeder met het jonge leven in haar buik, dat ik mag vertellen dat er altijd hulp is in welke vorm dan ook als een vrouw eigenlijk geen abortus wil. Maar ook de liefde laten zien na een abortus. Geen veroordeling, geen mening maar een arm om iemand heen, er zijn voor een vrouw en de liefde van Jezus laten voelen. Wat is God goed.
Meer weten? Zie de artikelen hieronder:
Bestel hier haar gratis boek met haar volledige verhaal.
