Een kind verwachten, nadat ons vorige kindje Jonah door vroeggeboorte stierf… Ja, dat is een spannende gebeurtenis. Niet alleen door een wekenlange ziekenhuisopname en de spanning of de zwangerschap deze keer wél goed zou aflopen. Het bleek ook nog eens om een drieling te gaan. Tot op de dag van vandaag worden we nog regelmatig herinnerd aan de wetgeving rondom ongeborenen. Vanwege die 24-weken grens en ook vanwege de vraag of we niet één of twee baby’s wilden laten weghalen.
Zwanger worden als je daarvoor je zoontje Jonah Henoch na 23 weken zwangerschap hebt verloren. Het diepe verdriet van mijn vrouw Marianne, die nog vers in een rouwproces zat, sloeg om in een doel voor toekomst. Ik zag weer levenslust bij haar. We waren allebei blij, want we hoopten weer vader en moeder te worden! We keken weer vooruit.
‘Misschien is het wel een meerling,’ zei ik tegen de gynaecoloog, toen we de eerste keer op bezoek kwamen. Ze lachte en antwoordde dat wel meer vaders dat zeiden. Ik voegde toe: ‘Maar mijn vrouw is wel erg héél moe, hoor!’ Ze bleef lachen, totdat ze de CTG op de buik van mijn vrouw zette. Ik keek mee en zag het ene na het andere embryo verschijnen. Ik schrok ervan toen ik er wel zeven telde. ‘Gaat u even zitten, meneer.’ Ik zat op een stoel en ze zei: ‘U heeft gelijk, meneer! Het is inderdaad een meerling. Jullie krijgen… een drieling!’ Heel even was ik gerustgesteld, dat het er geen zeven waren. Maar toen ik vroeg wat dat betekende, antwoordde ze: ‘Een risicovolle zwangerschap en een vroeggeboorte…’ Het was alsof we een klap in ons gezicht kregen. We hadden immers net een zoontje aan vroeggeboorte verloren. Ik zag direct drie grafjes voor mijn ogen verschijnen. Mijn vrouw lag verbouwereerd naar het scherm met de zwangerschapsfoto’s te kijken. Eerst een kindje verliezen en nu zwanger van een drieling! Hoe bestaat het? Het was goed dat ik in een stoel zat, want anders was ik waarschijnlijk flauwgevallen.
We hebben weken moeten bijkomen van het bericht. De eerste dagen heb ik alleen maar op mijn vingers geteld en naar de zwangerschapsecho’s gekeken. Eén, twee, drie… Ja, het zijn er echt drie. We worden ouders van een drieling.
De gynaecoloog had inmiddels aan onze reactie op het bijzondere bericht gemerkt dat we christenen zijn. In het gesprek hadden we aangegeven dat elk leven door God gegeven is. Ze zei wat ongemakkelijk: ‘Ik moet iets aan jullie vragen, maar vermoed jullie antwoord al. Willen jullie één of twee van deze vruchtjes weg laten halen om de zwangerschap minder risicovol te maken?’ Ze gaf daarbij nog aan welke van de twee opties de beste zou zijn. We reageerden allebei wat geschrokken en ook heel stellig: ‘Geen denken aan. Natuurlijk houden we al onze kindjes!’’ We denken nu nog wel eens aan die schokkende vraag. Hoe kun je daar nou ‘ja’ op zeggen? Zeker na het sterven van ons zoontje Jonah daarvoor. We zouden nooit, nooit, nooit die twee meisjes of dat ene jongetje laten weghalen.
De gynaecoloog rekende vervolgens de geboortedatum uit. ‘Met drielingen halen we een bepaald aantal weken van de oorspronkelijke datum af, waardoor we uitkomen op… 17 mei.’ We keken elkaar verrast aan. Dit was ook exact de uitgerekende datum van ons zoontje Jonah, die een jaar daarvoor door vroeggeboorte was gestorven. Dan hoor je God direct weer spreken. Hij weet van ons verdriet en de leegte die we hebben. Als antwoord hierop gaf Hij genadig opnieuw maar liefst drie kinderen tegelijk aan ons!
Sommige mensen zeiden in die tijd: ‘Bijzonder hoor, God geeft jullie een drieling in plaats van Jonah!’ Dan schudden we ons hoofd en zeiden: ‘Bijzonder is het zeker, maar de drieling is niet ín de plaats van ons gestorven zoontje gekomen. We krijgen deze drie erbíj!’
Mijn vrouw Marianne stopte direct met werken en nam alle rust. De focus lag met name op die 24 weken zwangerschap. Wij wisten als geen ander hoe hard die grens kan zijn. Als we die maar haalden, want dan werden onze kinderen tenminste behandeld als we met vroeggeboorte te maken zouden krijgen. Gelukkig verliep de zwangerschap redelijk goed. We werden op medisch gebied grondig gevolgd. Niet alleen vanwege de meerlingzwangerschap, maar ook vanwege het verlies van ons derde kindje Jonah.
Het ging voorspoedig, totdat er rond de 25 weken een echo werd gemaakt. We vroegen of de baarmoedermond goed in de gaten gehouden kon worden. Mogelijk was dat de oorzaak van vroeggeboorte van Jonah en zoiets wilden we niet nogmaals meemaken. De gynaecoloog deed onderzoek en schrok enorm. De drieling drukte te veel op de baarmoedermond en daardoor dreigde een vroeggeboorte. Marianne moest gelijk gaan liggen en werd met spoed in het ziekenhuis opgenomen. Daar heeft ze acht weken gelegen. We bleven hoop houden op een goede afloop en vroegen aan God: ‘U laat toch niet twee keer hetzelfde bij ons gebeuren? Wilt u deze kinderen aan ons toevertrouwen?’
De weken passeerden en Marianne werd erg goed verzorgd. In die tijd kreeg Marianne de vraag of ze niet steeds een stukje wilde gaan lopen. Het ging allemaal zo goed met de zwangerschap en misschien kon ze dan wel naar huis. Naar huis gaan? Ja, dat wilde Marianne wel. Maar even testen of het kon, dat leek ons verre van een goed idee! Soms moet je assertief zijn in het ziekenhuis. En zo bleef Marianne nog enkele weken in het ziekenhuis.
Na ruim 33 weken zwangerschap mocht Marianne de zwangerschap tot de 35 weken thuis uitliggen. Alles was verder in orde gebleven, waardoor we deze stap nu wel aandurfden. Het werd een heerlijke tijd met elkaar. We genoten van het samenzijn in ons eigen huis.
Uiteindelijk werd de geboortedag gepland en is de drieling met een keizersnede geboren. Wonderlijk om ze één voor één, minuut na minuut geboren te zien worden. Drie navelstrengen knipte ik door. Het werd daarna toch even spannend. Het ging met ons zoontje Jesse niet zo goed. Hij werd direct aan de beademing en in de couveuse gelegd. Er waren zorgen over zijn hartslag, die in rust steeds te laag was. Hij bleek echter een zogenaamd ‘sporthart’ te hebben, die in rust onder een bepaalde grens komt. Onze twee meisjes Else en Lise lagen ook in de couveuse. Maar alle drie waren ze gelukkig gezond en sterk.
Na 12 dagen mocht Jesse als eerste naar huis en een week later volgden zijn zusjes. We begrijpen nog altijd niet hoe we die eerste vier jaren daarna hebben overleefd. Het was zo druk en intensief om ons gezin draaiend te houden. God heeft ons daar de kracht voor gegeven. Het was druk, maar ook een unieke tijd. We hadden het ook niet willen missen. We verbouwden ons huis met een extra verdieping, kochten een 9-persoonsbus en een bakfiets en moesten ook nog veel andere spullen aanschaffen. En toen ze naar school mochten, ging toch even de vlag uit. Terugkijkend was het een prachtige tijd en onze inzet allemaal waard!
Momenteel hebben we bruisend gezinsleven. Tot onze blijdschap kregen we er in 2021 nog een gezond, lief dochtertje en zusje bij. De drieling had de afgelopen jaren een ontwikkelingsachterstand op leesgebied, maar dat trekt steeds meer bij. Ze zijn alle drie gezond en levenslustig. Voor elk gekregen kind zijn we God enorm dankbaar. Ook al kan een drieling soms een behoorlijk pittige dynamiek hebben, het blijft een dankbare taak om onze kinderen op te voeden. En het mooiste is dat we hen, die we als geschenken uit Gods hand kregen, mogen opvoeden tot eer van God.
