Abortus wordt gebracht als een normale medische ingreep, zonder gevolgen voor de vrouw, waar ze geen spijt van krijgt. De vrouw zou hier zelf goed over nagedacht hebben en een wel overwogen beslissing hebben genomen. De realiteit achter ontmoetingen en gesprekken met vrouwen laat een geheel ander beeld zien
Ontmoeting met journalist
Niets vermoedend ga ik naar een afspraak met een journaliste om over het thema abortus te praten. De insteek is de veiligheid van de abortuspil. Hier wordt zelfs onder specialisten heel verschillend over gedacht. Na een poosje gesproken te hebben wordt de journalist stil en zegt: “Kees ik moet je wat opbiechten”. Haar stem wordt onvast en ze zegt: “28 jaar geleden heb ik zelf een abortus gehad”. Ik blijf stil en wacht wat er komen gaat. Ze vertelt over haar spijt en deelt haar verhaal. Hoe ze dacht dat in haar situatie een abortus alles zou oplossen en dat de paniek van het ongewenst zwanger zijn, zou verdwijnen. De opluchting na de abortus was er inderdaad: twee weken en toen kwam het verdriet, de twijfel en de spijt in alle hevigheid. Die spijt is nooit meer weggegaan.
Tweede journalist
Zo herkenbaar wat ze vertelde. En nee, dit is niet de eerste keer dat een journalist brak tijdens een gesprek. Jaren geleden, toen ik nog de Mars voor het Leven mocht leiden, sprak ik voordat we de route gingen lopen met een journalist met cameraman. Een spandoek en de borden met ‘stop abortus’ en ‘abortus verscheurt’ als achtergrond. Het is toch de keuze van de vrouw? Waarom na al die jaren nog steeds demonstreren? Ik mocht vertellen dat we om de vrouwen heen willen staan, hen een handreiking doen bij hun noodsituatie. Maar ook dat we de vrouwen niet veroordelen. En dat spijt, pijn en verdriet bij vrouwen die een abortus hebben ondergaan, echt zijn. Dat we met hen meevoelen. Juist in een maatschappij waar de media doen voorkomen alsof een abortus niets voorstelt, dat niemand er spijt van heeft. Ik mocht vertellen dat juist door die houding vrouwen die wél worstelen met spijt en pijn, keihard in de steek worden gelaten door diezelfde media. Wij erkennen hun pijn en willen er ook dan voor hen zijn. Die pijn, de spijt en het verdriet zijn reëel en zeker niet uitzonderlijk, zo vertelde ik. Er rolden tranen over de wangen van de journalist, ze bedankte voor mijn tijd, draaide zich om en liet de cameraman die naast haar stond verbouwereerd achter. Ook in haar hart droeg ze een verdriet.
Misbruik
Een poosje geleden, na een presentatie in een kerk, sprak een vrouw buiten de zaal mijn vrouw aan. De vrouw vertelde over haar situatie hoe zij in het verleden misbruikt, verkracht was door een familielid en daardoor zwanger was geraakt. Er werd stevig op abortus aangedrongen. Ze heeft het niet gedaan, ze heeft toen als meisje gekozen om haar kindje het leven te geven. Wel is het kindje afgestaan en die weet niets van de situatie af.
Gedwongen
Recentelijk werd een jonge vrouw uit de auto gezet bij een abortuscentrum. Emotioneel kwam ze bij de ingang aan waar een waakster stond van onze vereniging Kies Leven. Ze sprak zelf de waakster aan en vertelde over haar uiterst moeilijke situatie in een gewelddadige relatie. Snel werd actie ondernomen om haar een veilige plaats te bieden en haar bij te staan. De waakster heeft heel kordaat gehandeld, de vrouw wilde geen abortus en ook niet meer terug naar de ‘vriend’. De vrouw en haar kindje zijn veilig nu. Maar wat zal zij voordien een strijd hebben ervaren.
Bij abortuscentra zien we dat vrouwen soms letterlijk naar binnen geduwd of getrokken worden. Vrouwen die hun kindje juist niet willen laten aborteren, maar door ouders of vriend ertoe gedwongen worden. Folders waarin hulp wordt aangeboden en die dankbaar zijn aangepakt, worden uit de handen gegrist of voor onze ogen door de ‘vriend’ kapot gescheurd.
Onveilige situatie
Wat langer geleden, een jaar terug, belde iemand ’s avonds laat nog op. “Kees kun jij helpen? Er is een vrouw die ernstig bedreigd wordt door haar vriend, omdat ze haar kindje niet wil laten aborteren. De vader van het kindje wilde liever een ander geslacht”. Ondanks dat het al heel laat op de avond was, konden wij snel schakelen met vertrouwde personen, zodat de zwangere vrouw al vrij snel op een beveiligde plaats kon worden ondergebracht
Binnen de kerk
Onvoorstelbaar wat een leed komen we dagelijks in ons werk tegen, mijn hart huilt. En wat staat dat vaak in schril contrast met de boodschap in de media waar abortus steeds verder verheerlijkt wordt alsof het een onschuldige normale medische behandeling is. Waarbij een abortuspil wordt vergeleken met een paracetamolletje. Een handeling zonder gevolgen en zonder spijt of pijn. En nee, ongewenste zwangerschap en abortus gaan helaas de kerken niet voorbij. We spreken met vrouwen uit elk kerkverband die er mee te maken hebben gehad of er op dit moment mee te maken hebben.
Genezing en herstel
Wat lopen er veel vrouwen rond met een groot gat in hun hart, verteerd door spijt, pijn en verdriet. Vaak is het ook nog een groot geheim dat ze alleen moeten dragen, omdat ze bang zijn voor de veroordeling in hun eigen kerkelijke gemeenschap. Laten we biddend en vol liefde om deze vrouwen heen staan. Is uw gemeente een liefdevolle gemeente zonder veroordeling of roddel waar de ongewenst zwangere vrouw zonder aarzeling om hulp kan vragen? Of zonder veroordeling haar verhaal uit het verleden kan vertellen? Een geheim dragen van abortus is zo ontzettend zwaar. Wilt u helpen om een veilige bedding te creëren zodat geheimen in de openbaarheid gebracht kunnen worden? Zodat er genezing en herstel kan plaatsvinden?
Verscheen in Het Zoeklicht van juli 2025
