De voorstanders van abortus maken zich enorme zorgen en zijn bang dat, net als in Amerika, ook in Nederland abortus verder ingeperkt gaat worden. Juist omdat in de afgelopen jaren er een verruiming is geweest van de abortuswetgeving is bevochten. Immers de verplichte vijf dagen bedenktijd zijn afgeschaft en sinds januari dit jaar mag de abortuspil ook door een huisarts worden voorgeschreven. Waarbij bovendien de verplichting om de eerste abortuspil in het bijzijn van een arts in te nemen is komen te vervallen.
Dat waren forse liberaliserende stappen. En toch zien we daarna een behoorlijke verschuiving in het denken over abortus in Nederland. Waar de initiatiefnemers van de wetswijziging voor de abortuspil bij de huisarts nog de verwachting uitspraken dat dertig tot zestig procent van de huisartsen hier aan mee zou willen werken, blijft dat steken op slechts 2,7%. De animo van de huisartsen om hier aan mee te werken is ongekend laag. Dat is voor de initiatiefnemers eigenlijk niet te verteren en bijna niet uit te leggen.
Er is jaren gewerkt aan de initiatiefnota van Sjoerdsma en Paulusma om van abortus een mensenrecht te maken. Op 23 september werd dit met een simpele stemming van een halve minuut van tafel geveegd.
Een week later werd net zo snel een tegenovergestelde motie van de SGP met een meerderheid in de Tweede Kamer aangenomen. In plaats van dat abortus een mensenrecht zou worden in Nederland, moet Nederland zich nu inzetten om te voorkomen dat abortus in de Europese Unie tot een grondrecht wordt gemaakt.
De Raad van State tikte Sharon Dijksma, de burgemeester van Utrecht, fors op de vingers door de pro-life organisatie Jezus Leeft van Joop van Ooijen in het gelijk te stellen. Een demonstratievak op afstand verplicht stellen was onterecht opgelegd aan deze organisatie. Jezus Leeft mag dus gewoon voor de deur van het abortuscentrum demonstreren.
Al met al zijn dit vier forse tegenvallers waar de voorstanders van abortus geen rekening mee hadden gehouden. En dat doet pijn, veel pijn. We zien die pijn en frustratie direct terug in de berichtgeving van de media en acties op straat. Informatie hoeft niet waar te zijn, als de samenleving maar de kant van pro-abortus kiest.
De grootste activiteiten zien we in Utrecht. Daar zijn de Dolle mina’s, de buurt én het abortuscentrum een samenwerking aangegaan, zo is te lezen op de sociale media kanalen van de Dolle mina’s. Dinsdag 8 oktober hielden leden van de vereniging Kies Leven een groepswake op de laad- en losplaats, het toegewezen demonstratievak op afstand. Kort daarna verschenen er mensen in roze hesjes, Dolle mina’s. Ze hadden een grote poster bij zich met de waarschuwing voor agressieve anti abortusdemonstranten. Ze begonnen een demonstratie tegen de mensen van Kies Leven. Hier was Kies Leven vooraf niet van op de hoogte gebracht door de politie. Iets wat normaal altijd gebruikelijk is om samen te kijken naar mogelijke knelpunten. Omdat er mensen vanuit de tegendemonstratie naar de demonstratie van Kies Leven kwamen – en tot op centimeters naderden – is de politiecentrale gebeld en om navraag te doen over de tegendemonstratie. Ook is er contact gezocht met Wijkagent René Rogier waar Kies Leven gewoonlijk mee overlegt. Die reageerde later op de dag op de e-mail met de mededeling dat de gemeente vlak voor de tegendemonstratie pas daarover een melding kreeg van de organisatie via een whatsappbericht. Daarom was Kies Leven niet ingelicht over de tegendemonstratie. Tevens gaf hij aan dat de politie de melder van Kies Leven had geprobeerd te bellen, maar omdat deze persoon de telefoon niet opnam is de politie ervan uitgegaan dat de komst van politie niet nodig was. Vanuit de gemeente en/of omwonenden waren ook geen klachten m.b.t. deze demonstratie gekomen. De wijkagent wist ook te mailen dat de tegendemonstratie rustig was verlopen, dat had hij vernomen na terugkoppeling met een van de organisatoren van de tegendemonstratie. Hoe gek wil je het hebben! De tegendemonstranten worden op hun woord geloofd, terwijl Kies Leven niet voor niets de politie had gebeld. Dat de waker de telefoon niet opnam zou juist een reden moeten zijn voor de politie om wél te gaan kijken wat er aan de hand is…
Nadat ruim van te voren een demonstratie op de stoep bij het abortuscentrum was aangemeld demonstreerden twee leden van Kies leven een week eerder bij hetzelfde abortuscentrum en werd één waker gearresteerd in opdracht van de burgemeester, zo meldde de agent, vanwege het veroorzaken van wanordelijkheden. Het abortuscentrum had aangegeven dat er twee afspraken waren geannuleerd vanwege het protest en dat ging de burgemeester te ver, zo lezen we in het Algemeen Dagblad van 16 oktober. „Dat is een wanordelijkheid die de openbare orde verstoort” en omdat ze niet naar het demonstratievak wilde is ze gearresteerd. Binnen een half uur werd ze weer vrijgelaten, omdat de officier van justitie geen aanleiding zag om haar te vervolgen. Dat is veelzeggend, de burgemeester werd teruggefloten. Ook opmerkelijk dat de waakster op last van de burgemeester naar een demonstratievak moest en daar niet vanaf zou mogen komen, terwijl de pro-abortus demonstranten van de Dolle mina’s gewoon werd toegestaan om overal te lopen, in de hele straat, op de stoep én op het terrein van het abortuscentrum. De gemeente, de politie en de burgemeester nemen blijkbaar beslissingen op basis van de inhoud van een demonstratie – en dat is verboden.
Abortus is een open zenuw, er wordt opgesprongen zodra die wordt geraakt Er zijn in Nederland al ruim anderhalf miljoen abortussen uitgevoerd en vrouwen (en mannen) met een abortuservaring vinden we op allerlei plaatsen. Als er iets is waar ze niet mee geconfronteerd willen worden, is dat hun abortus wel eens een ander mens zijn of haar toekomst heeft ontnomen doordat het kindje is gedood. Zou dat de verklaring zijn voor het fanatisme van een aantal politici die koste wat het kost abortus steeds eenvoudiger willen maken? Zou dat de verklaring zijn waarom Eva Jinek zo onbeschoft uit haar rol viel toen Chris Stoffer bij haar aan tafel zat? Als we volgens de voorstanders een abortus als een normale medische ingreep moeten zien, waarom is het dan niet mogelijk om op een normale manier met elkaar hierover te praten? Waar zit nu werkelijk het pijnpunt?
Kees van Helden
Algemeen coördinator vereniging Kies Leven
