Kees van Helden
Coördinator vereniging Kies Leven
Als er een jongetje geboren werd dan moesten de vroedvrouwen uit Exodus 1 deze direct doden, zo was de opdracht van farao. Ze deden het niet, ze waren de farao ongehoorzaam. De farao riep hen ter verantwoording. De vroedvrouwen verklaarden dat de Hebreeuwse vrouwen zo sterk waren dat de bevalling al achter de rug was vóórdat zij bij hen waren. De vrouwen vreesden God en niet de farao. De tirannieke farao gaf daarom het hele volk het bevel: alle pasgeboren jongetjes moesten in de Nijl geworpen worden, een wisse dood tegemoet.
Sinds die tijd is er niet veel veranderd. Ook nu mogen veel kinderen niet blijven leven. In 2024 kiezen vrouwen er echter zelf voor om hun kindje te doden. Zo wordt in Nederland elke vijftien minuten(!) een kindje geaborteerd. Dag in dag uit, week in week uit, het hele jaar door. Maar die abortuskeuzes zijn vaak niet ongestuurd. Veel vrouwen staan onder druk van de omgeving. Van de partner omdat die zijn verantwoording als vader niet wil dragen. Of van de ouders van de nieuwe moeder, die niet bereid om te helpen. Zo vertelde onlangs een jonge vrouw, die zelf op zestien- én zeventienjarige leeftijd een abortus had gehad over de reactie van de omgeving. . ‘Dan komt de zorg en de opvoeding op mij neer, dat ga ik echt niet doen’, reageerde haar moeder. Haar hartsvriendin zei: ‘Je laat het toch zeker wel weghalen?’ Vanwege deze reacties besloot ze tot een abortus.
De eerste reacties vanuit je directe omgeving zijn vaak van doorslaggevend belang bij de keuze tot een abortus ja of nee.
Wekelijks staan leden en vrijwilligers van Kies Leven bij verschillende abortuscentra en proberen in gesprek te raken met vrouwen die voor een abortus komen. Een waker die als eenling in de buurt van de ingang staat (een ‘eenmensprotest’,zo wordt dat genoemd) bereikt de meeste vrouwen. Met pijn in het hart zien wakers met grote regelmaat hoe vrouwen en meisjes door de partner letterlijk naar binnen worden geduwd. Of dat een vrouw de aangereikte folder wil aanpakken, maar de man dit belet. Toch is er bijna elke keer wel een vrouw die dankzij de folder of het gesprek de abortus afzegt. Deze manier van waken is volgens de wet toegestaan, dit valt onder vrijheid van meningsuiting. De abortuscentra zijn hier niet blij mee en bellen elke keer(!) direct de politie. De wakers blijven staan, als Sifra’s en Pua’s. Zij vrezen God meer dan de boa’s of de politie. Zij komen op voor het leven van de ongeboren kinderen. Hoe klein ze ook zijn. Ze weten als de zwangere vrouw doorloopt, het abortuscentrum in, dat het kind dat ze bij zich draag hetzelfde lot beschoren is als de jongetjes die in de Nijl werden geworpen. Het kindje wordt gedood en verscheurd.
Door alle seculiere media-aandacht voor het ‘recht van de vrouw’, ‘baas in eigen buik’, beschrijvingen als ‘het is nog geen kindje’ en de kwalificatie ‘christelijke fundamentalistische, anti-abortusclubs’, zou je het bijltje erbij neer kunnen gooien. De wakers zijn niet geliefd bij de media. En door alle negatieve berichten zien we de houding ten opzichte van de pro-life beweging in de samenleving veranderen.
Spreuken 24 vers 11 geeft een duidelijke boodschap: Red degenen, die ter dood gegrepen zijn; want zij wankelen ter doding, zo gij u onthoudt. Niets doen zou dus geen optie moeten zijn! Durven wij nog te staan voor wat wij geloven vanuit Gods Woord? Niet dat we allemaal moeten gaan waken (zou wel heel mooi zijn), maar de wakers hebben ook voortdurend gebed nodig. En als er iemand in uw omgeving ongewenst zwanger is, dan heeft ze geen veroordeling nodig maar onvoorwaardelijke steun. Ook na de geboorte.
Volgende week zijn de Week van het Leven en de Mars voor het Leven. Doet u mee? En geeft u de ongeboren kinderen een stem?
Andere berichten
