De jaarlijkse Terdege Zomerfair ligt weer achter ons. Vier dagen met vele gesprekken, prachtige ontmoetingen, maar ook met berichten over zorgelijke ontwikkelingen.
De Terdege Zomerfair biedt de mogelijkheid om met veel nieuwe mensen in contact te komen.. Ondanks de forse regenbuien op de eerste dag was het heel druk. Dit jaar hadden we naast onze stand een roll-up banner staan met 750 kinderhoofdjes met daar boven: “aantal abortussen per week”. Dat zijn 25 klaslokalen vol. Deze banner riep veel reacties op. Bezoekers vroegen zich af of dit ‘wereldwijd’ was, nee dit is het wekelijkse aantal in Nederland! Soms met de hand voor de mond werd er naar de banner gestaard en vol ongeloof werd er gevraagd of dit echt wel klopte. Vele indringende gesprekken volgden, bezoekers die hier werkelijk niets vanaf wisten.
We mochten vertellen over ons werk bij abortuscentra. Op woensdagmiddag kwam een bericht binnen uit Goes waar een jonge vrouw haar abortus had afgezegd en tegen de waakster zei dat ze haar aanwezigheid zag als een teken van God. Daarom annuleerde ze haar abortusafspraak. Dit bericht konden we delen tot grote verwondering en verbazing van bezoekers. Vrijdagochtend gebeurde dit ook in Utrecht. De dankbaarheid was niet alleen bij de standmedewerkers te voelen maar ook bij de bezoekers aan wie we dit mochten vertellen.
Meermaals werd verteld over een vriendin, familielid of kennis die met abortus te maken had gehad. Vaker dan je zou verwachten op een evenement als dit. Ook schokkende verhalen kwamen los. Iemand die onverwachts aanwezig was bij een abortus in het tweede trimester. En zag hoe de aborteur eerst de beentjes uit de baarmoeder haalde en daarna de rest van het kindje in delen naar buiten trok. De vrouw was volledig getraumatiseerd hierdoor en kon zich niet voorstellen dat dit als ‘gezondheidszorg’ werd gezien. Een andere vrouw vertelde dat ze vanaf acht jaar tot haar zestiende te maken had met wekelijks misbruik door een familielid. Ze heeft nog veel meer verteld maar dat kan ik hier niet opschrijven.
Een tiener die net als anderen uit haar vriendinnengroep zwanger raakte, zij was de enige die voor haar kindje koos en niet als al haar vriendinnen voor abortus. Ze ligt nu uit de groep. Wordt uitgelachen, omdat ze voor deze moeilijke weg heeft gekozen, waarmee ze volgens hen ‘haar toekomst heeft weggegooid’ door niet voor de ‘gemakkelijke’ weg van een abortus te kiezen. Zelfs op school vindt ze weinig tot geen steun van de klasgenoten. Ook hier kan ik niet meer over schrijven, maar de tranen schieten mij weer in de ogen als ik aan het gesprek terugdenk. Dit had ik niet verwacht in Baarn.
Een vrouw die in een apotheek werkt en vertelde dat ze met regelmaat jonge meiden uit haar eigen kerk binnenkrijgt met een recept voor de abortuspil. Met verdriet in haar ogen, ze kon het niet begrijpen, had niet verwacht dat dit bij haar in de kerk zou gebeuren. Waar de vrouw vandaan komt en in welke kerk ze zit, ik heb geen idee, ik wilde er niet naar vragen.
Verscheidene keren bleek tijdens gesprekken dat vrouwen het niet met ons standpunt eens waren. Er zijn altijd situaties dat een abortus geoorloofd is, zo hebben we meerdere malen te horen gekregen. De vrouw beslist daar zelf over, het is haar lichaam, zo wordt verteld. We horen het steeds vaker, ‘de autonomie’ van de vrouw is leidend. De berichtgeving in de seculiere media doet haar werk. Christenen nemen het helaas over en vertellen dit aan ons. Echter hoever gaat die autonomie? En heeft God nog iets te zeggen over het doden van ongeboren kinderen? ‘Het is mijn lichaam, ik mag er mee doen wat ik wil’, horen we. Echter als je met jouw lichaam doet wat jij wilt en daarmee iemand anders schade toebrengt, geldt dan nog steeds die autonomie? Dat je door jouw beslissing een ander mens zijn of haar toekomst ontneemt? Steeds minder mensen lijken hier geen radicaal standpunt meer over in te nemen. Dat de autonomie van de vrouw goed is, maar de beschermwaardigheid van het ongeboren leven daarmee op gespannen voet staat is een zorgelijke gedachte ontwikkeling Hierin wordt gezocht naar een middenweg. Waarom? Is dit om geaccepteerd te worden in de maatschappij, door de seculiere media? En hebben deze meer zeggenschap dan hoe God naar het ongeboren kind kijkt? De autonomie houdt op wanneer een ander mensenleven daardoor beschadigd of gedood wordt. Dat gaat tegen Gods Woord in.
Verschillende vrouwen waren zo geraakt dat ze ook wat wilden gaan doen. Een aantal gaat mee met waken, een volgende wil een informatieavond organiseren in hun gemeente. Anderen schreven zich in voor de maandelijkse nieuwsbrief of gebedsbrief.
Meerdere vrouwen vertelden over hun eigen situatie dat ze al heel jong ongewenst zwanger waren geraakt en met hulp van de familie en gemeente niet voor een abortus hebben gekozen. Was het makkelijk? Nee, de start was vaak zwaar, maar ze waren wel dankbaar voor hun keuze. Zo ook de jonge vrouw die vast heeft gezeten in New Age. Totaal van God los, totdat ze drie jaar geleden radicaal tot geloof was gekomen. Ze straalde helemaal toen ze over haar laatste drie jaren vertelde. En ja, ze wil ook heel graag mee gaan waken. Ze was niet de enige die verstrikt zat in het occulte of in een sektarische milieu. Ouders met hun dochter en kleindochter vertelden over de weg die hun dochter was gegaan, hoe hun dochter los was gekomen uit de sektarische omgeving waarin ze vast zat. De dankbaarheid overheerste in dit gezin.
Als er één ding duidelijk was deze dagen dan is het hoe groot de geestelijke strijd is om de levens van onze jongeren en ongeboren kinderen. Als we ons hiervan bewust worden, dan weten we waar we moeten beginnen: met gebed. Laten we dagelijks biddend om ze heen staan, de strijd is hevig! En de jongeren zijn het slachtoffer van leugens in de maatschappij, seculiere media en sociale media met hun berichten over seksualiteit en het ongeboren kind.
Kees van Helden
Algemeen coördinator vereniging Kies Leven
