Abortus onder christenen is ook een geestelijke strijd

De tijd tikt door. Nog enkele weken en het jaar 2025 is geschiedenis. Een jaar waar op pro-life gebied veel is gebeurd en over is geschreven. Vanuit onze vereniging mochten we vele presentaties gegeven, gastlessen verzorgen en stands op allerlei plaatsen bemannen waar we vele gesprekken hebben mogen voeren. En juist die gesprekken maken mij ongerust en houden mij bezig!

Seculiere media

Het afgelopen jaar zijn artikelen ingediend bij nagenoeg alle seculiere media. En helaas werden de pro-life artikelen overal geweigerd. Bill-board campagnes konden niet doorgaan, omdat exploitanten geen ‘anti-abortus’ willen promoten. Over anti-abortus is veel gesproken in de seculiere media. Naar wederhoor vanuit pro-life werd echter niet gevraagd. Al deze berichten missen hun uitwerking niet. Het beeld dat geschetst wordt over abortus is sterk ideologisch gekleurd: abortus is zorg, heeft geen gevolgen, het is nog geen kind, spijt bestaat niet. Stijgende aantallen is alleen maar goed, want dat laat zien dat de ongewenst zwangere vrouwen de abortuszorg weten te vinden.

Dat deze berichtgeving gevolgen heeft, was te merken bij de gesprekken. Op Reformatorische scholen, op jeugdverenigingen, tijdens Opwekking, Strandheem festival, Terdege Zomerfair, de Duikenburgse dagen, Familiedagen en ook na presentatieavonden.

Ontmoetingen

Laat ik toch een aantal ontmoetingen proberen weer te geven om mijn zorgen te uiten. In gesprekken met christelijke jongeren, bleek zeer regelmatig dat wij niet verschillen van de niet-gelovigen als het gaat om gemeenschap vóór het huwelijk. Dit werd zelfs recht gepraat: “God heeft de seksualiteit geschapen om ook in je verkeringstijd van te kunnen genieten…” En als je dan toch zwanger raakt, dan doe je schuldbelijdenis en kan je gewoon alsnog een goed huwelijk hebben…
Andere jonge meiden vertelden dat ze liever voor de abortuspil zouden kiezen dan dat ze voor in de kerk schuldbelijdenis zouden moeten doen. Om zo niet de schande voor de gemeente te moeten dragen. Een meisje van vijftien vertelde dat zij en haar vriendinnen standaard de morning-after-pil in hun tas hadden. Als een vorm van ‘na-bescherming’. Een jonge moeder van zeventien vertelde over haar tijd dat ze zwanger rondliep op een christelijke school en medestudenten haar nariepen in de aula: “als je een kind wil, dan moet je bij haar zijn”. Ze had het er nog moeilijk mee. Een vrouw vertelde over de dochter van een vriendin die op vijftienjarige leeftijd zwanger raakte en koos voor haar kindje. Ze is letterlijk in de steek gelaten door haar vriendinnen, omdat ze zo stom was om geen abortus te doen en zo haar leven vergooide. Een vader vertelde hoe hij op een ouderavond werd aangesproken door andere ouders, waarom zij hun dochter ‘opzadelden’ met een kind… Hij had de zwangerschap toch ook anders kunnen oplossen? Een leerkracht vertelde over een meisje dat zwanger was, maar ‘gelukkig’ een miskraam kreeg. Of was het toch door een abortuspil? De verpleegkundige op een spoedeisende hulp post die vertelde over een vijftienjarig meisje dat met zestien weken zwangerschap de abortuspil had genomen en bloedklonters verloor zo groot als mandarijnen. Ze wilde niet vertellen hoe ze aan de abortuspil was gekomen.

Misbruik

Mijn hart huilt terwijl ik deze reacties opschrijf. Maar ik ben er nog niet.
Tot vier keer toe heb ik gesproken met vrouwen die te maken hadden met misbruik, door hun vader, buurman, vrienden en andere familieleden. Wat een intens leed. Laat ik twee voorbeelden proberen te omschrijven. Een vrouw vertelde over haar drie zwangerschappen die alle drie gedwongen eindigden in een abortus. Een vrouw uit onze eigen achterban… Een andere vrouw vertelde over de geboorte van haar kindje wiens vader tegelijkertijd ook haar opa is. Ze heeft wel contact met haar kind maar het kind weet nog steeds niet dat zij haar moeder is en wie de vader is. De intense pijn die de vrouwen met zich meedragen is niet te beschrijven.

Verkrachting

Er is nog een derde groep mensen met wie we hebben gesproken. Vrouwen en mannen die een kind zijn van een verkrachter, waarbij de moeder er niet voor heeft gekozen om het kind van een verkrachter te aborteren. Deze mensen hebben een crimineel als vader en worden tegelijkertijd door de samenleving als ongewenst gezien. Bij verkrachting is een abortus een legitieme reden… Ook mensen uit onze eigen achterban zien in deze situatie een abortus als legitieme reden. De kinderen van vrouwen die niet kozen voor deze optie ervaren de opmerking: ‘je wil toch geen kind van een verkrachter’ als zeer pijnlijk. Ze voelen zich niet gewenst, volgens de samenleving hadden ze beter niet geboren kunnen worden.

Pijn na abortus

En dan is er nog de groep vrouwen die met tranen in hun ogen vertellen over de pijn die ze met zich meedragen van een abortus uit het verleden. En ja, ook uit onze achterban.

Geestelijke strijd

Wat leven we in een intens gebroken wereld! Terugkijkend op het jaar 2025 waar in de seculiere media geen ruimte meer lijkt te zijn voor het pro-life werk. En terugkijkend op de vele ontmoetingen in ons werk, zorgen er regelmatig voor dat ik mij voel als de knecht van Elisa. Ik ben dankbaar dat de geschiedenis in de Bijbel daar niet stopt, maar door gaat en dat Elisa mag zeggen: “ Vrees niet; want die bij ons zijn, zijn meer, dan die bij hen zijn” (2 Koningen 6:16). Ook de tekst uit Jozua 1 vers 9 “Heb Ik het u niet geboden? Wees sterk en moedig, schrik niet en wees niet ontsteld, want de HEERE, uw God, is met u, overal waar u heen gaat” is mij tot bemoediging om door te mogen gaan met het pro-life werk. Bid en strijd u mee? Ook in het nieuwe jaar 2026 dat binnenkort aanvangt?

Dit artikel verscheen ingekort in het Nederlands Dagblad